rezygnacja (9)

Trzeba żywić nadzieję, jak długo się da. Ale trzeba też umieć ją porzucić.

Niektórzy pytają: dlaczego z niego zrezygnowałam. Odpowiadam im: no bo tak. A tak naprawdę cierpiałam, bardzo cierpiałam, więc w końcu ne wytrzymałam!

W końcu się poddajesz. Nie walczysz, nie krzyczysz, nie płaczesz. Patrzysz obojętnym wzrokiem na to co Cię otacza i nie potrafisz już zrozumieć o co było to zamieszanie. Nie interesuję Cię już czy ktoś odejdzie, albo czy może zranić. Zgadzasz się na wszystko.

Nie ma odwrotu jest tylko jeden sposób. Trzeba pogodzić się z nieuchronnością losu.

Można odejść, poddać się, albo walczyć dalej, wciąż upadamy, żeby na nowo powstać... czasami brak woli walki, cierpimy w samotności. Życie choć trudne jest, zawsze ma sens. Trzeba doceniać każdą chwilę, każdego wartościowego człowieka, drzewa za oknem, ptaków śpiew... Warto doceniać póki jest czas, bo kiedyś go może... zabraknąć.