miłość (1234)

Gdy kogoś kochasz, nie przeliczasz tej miłości na uczynki. Nie licytujesz: ja dałam tyle,ty dałeś tyle. Po prostu ofiarujesz, nie myśląc o zapłacie.

Najgorzej jest udawać przed samą sobą. Obiecujesz, że od jutra wszystko się zmieni, mija tydzień, a Ty nadal stoisz w tym samym miejscu, a Twoje rany nie zabliźniły się ani trochę. Wmawiasz sobie, że jest lepiej, że tym razem odpuścisz. Unosisz głowę do góry i połykasz łzy, bo masz dość bycia słabą, chociaż wewnętrznie cała się trzęsiesz i nie ma już w Tobie nic co walczy. Próbujesz sprzedać wszystkim bajkę o byciu szczęśliwym, a w rzeczywistości modlisz się, aby ktoś Cię odciął od tego bólu jak od respiratora.

Idąc z tłumem czujesz się pewnie, idąc sama dowiesz się ile jesteś warta.

Czuję, że mi przeszło. ale zaczynam wątpić, gdy tylko Cię widzę.

Nie potrzebuję miłości, potrzebuję tego.