życie

Stoisz przede mną. Uśmiecham się do Ciebie. Uważasz, że jestem szczęśliwa. Mylisz się. Jestem zagubiona. Samotna. A w mej głowie roi się od potworów. Nie mam z kim porozmawiać. Nie. Nie dlatego, bo nie ma człowieka. Człowiek jest. Tyle, że ludzie nie potrafią słuchać. Nie potrafią zrozumieć. Nie chcą zrozumieć.

Choć masz prawie dwa metry nie dorastasz mi do pięt.

Jak rozstrojenie gitary kaleczy jej brzmienie; tak zły nastrój mowę, przemienia w pieprzenie.